A letter to Son, 2016, sculptuur van was
Een brief voor een fictief personage genaamd Son, over de dichotomie van realiteit en fantasie die voortdurend wordt heronderhandeld door het bestaan van angst. Angst voor wie we werkelijk zijn, wat we verlangen en wie we willen zijn. Het bepaalt onze acties en hoe we omgaan met anderen om ons heen.
Dear Son,
We turn our memories into our own images, it does not even have to be logic. It only has to appear so as long as it arouses the feelings of ourselves. How do I know this truth of mine is true, or just a story I made up to provoke my feelings. A story to enjoy myself and to trigger my mind to experience the new, or a story shaped in a way that I can relate them to my own memories and put them in context within the life and character I am living now.
It is not like I am the only one who is lost in thoughts sometimes.
Son, when you were born it felt unreal, I saw something wet and slippery coming out of me. Something that had been in there for months. That something, you, prying me open, giving me an unmistakable sense of defilement. It looked different than the babies I had seen, not as innocent and vulnerable. It didn’t convey the purity it needed to, to be a baby. You had already been moulded into something else, like my mind moulds the world around me. You presented to me that alternate reality I have always seen.
I knew I was the one that had taken the innocence of the baby in my womb. I had succeeded in truly casting my shadow on this baby.
It made me feel sad... but then I noticed that my shadow was crying too.
wax sculpture, 15 x 30 cm, Julia Heijligers
wax sculpture, 15 x 30 cm, Julia Heijligers
Son, wax sculpture, Julia Heijligers
Detail, wax sculpture, Julia Heijligers
Aileen, 2019, print en acryl op karton, 180 x 105 cm
“Aileen” is een collage die bestaat uit de verschillende gezichtsuitdrukkingen van Aileen Wuornos voordat ze werd geëxecuteerd. Het toont een proces waarbij iemands geloofwaardigheid is weggenomen door haar gezond verstand te censureren. Het zwijgen wordt haar opgelegd terwijl ze steeds wanhopiger wordt om gehoord en begrepen te worden.
De beelden zijn een opbouw van haar emoties in dit laatste interview.
